Until the end of 20th century, within the social orderc reated by male-dominant culture and the art practice operating following this order, it is seen that there is a unity of order in which women have always been left secondary or even ignored throughout history and cannot go
beyond being an object when it comes to art and creation. For centuries, woman has been
seen as an aesthetic figüre with her body and its sexual connotations. In other woerds, she has not been able to and also not been allowed to go beyond being merely the subject of the artwork. By the 1970’s, this structure began to change, and women artists took the part of being the producers of art instead of being the subject of the work in art production. However, women continue to struggle to exist in the field of art, as in every area. This study deals with the phenomenon women in the art history process with the examples of western plastic art practices.

20.yy’ın sonlarına gelinenceye değin erkek egemen kültürün yarattığı toplumsal düzen
ve bu düzene bağlı olarak işleyen sanat pratiği içinde, kadınların tarih boyunca hep ikincil
bırakıldığı, hatta yok sayıldığı, sanat ve yaratı söz konusu olduğunda bir obje olmaktan öteye
gidemediği bir düzen birliği olduğu görülmektedir. Yüzyıllar boyunca kadın sanatsal bağlamda sadece sanat yapıtının konusunu oluşturan bedeni ve karşı cins için hoş çağrışımlar uyandıran uzuvları ile estetik figürün karşılığı olarak görülmüş, diğer bir deyişle nesne olmaktan öteye geçememiş, geçmesine izin verilmemiştir. 1970’li yıllara gelindiğinde ise bu yapı değişmeye başlamış ve kadın sanatçılar sanat üretiminde eserin konusu olmak yerine sanat yapıtının üreticisi
olma rolünü üstlenmiştir. Bununla birlikte kadın her alanda olduğu gibi sanat alanında da
varolma mücadelesini sürdürmektedir. Çalışma, sanat tarihi sürecinde kadın olgusunu plastik
sanatlar pratikleri ve batı sanatından örneklerle ele almaktadır.